بهبود لرزه ای سیستم های جداساز توسط میراگرهای mr با استفاده از الگوریتم های کنترل نیه فعال

سیستم های جداساز لرزه ای به عنوان یکی از وسایل موثر برای حفاظت سازه ها در برابر تحریکات لرزه ای پذیرفته شده اند . این سیستم ها پاسخ های روسازه به ویژه جابه جایی نسبی طبقات و شتاب طبقات را کاهش می دهند . ولی جابه جایی پایه در این سیستم ها در زلزله های میدان نزدیک می تواند افزایش یابد که باید با ایجاد فضا در پیرامون ساختمان فراهم گردد . برای رفع این مشکل سیستم های جداساز لرزه ای را با وسایل کنترلی تکمیلی بکار می برند . به منظور مقایسه اثرات سیستم های کنترل در ساختمان های دارای جداساز لرزه ای ، سازه محک جداساز لرزه ای توسط narasimhan et al معرفی گردیده است که توسط کمیته کنترل سازه asce پذیرفته شده است . در سازه محک جداساز لرزه ای سه نوع سیستم جداساز لرزه ای که عبارتند از جداسازهای الاستومتریک خطی با میرایی پایین ، جداساز های اصطکاکی و جداساز های الاستومتریک غیر خطی بررسی می گردند . در این پژوهش از روش کنترل نیمه فعال با استفاده از میراگر mr استفاده می شود . ولتاژ میراگر mr توسط شبکه عصبی موجک تعیین می گردد . شبکه عصبی موجک یکی از روش های کنترل هوشمند است که در مقابل روش های کنترل کلاسیک از توانمندی هایی نظیر قابلیت پرداختن به مسایل غیر خطی و پیچیده ، انطباق پذیری و مقاوم بودن به خطا ها و عدم قطعیت بر خوردار است . برای آموزش کنترلر عصبی موجک از الگوریتم ژنتیک استفاده می شود . برای ارزیابی و مقایسه کنترل کننده عصبی موجک با سایر کنترلر های دیگر ، از سازه محک جداساز های لرزه ای با جداسازهای الاستومتریک خطی با میرایی پایین استفاده شده است و نتایج آن ها بررسی و مقایسه گردیده است . نتایج عددی نشان می دهد که با مقایسه با حالت غیر فعال کنترل نیمه فعال پیشنهادی می تواند شتاب طبقات ، برش پایه و جابه جایی نسبی طبقات را کاهش زیادی بدهد و در مقابل جابه جایی پایه کمی افزایش می یابد . در مقایسه نتایج کنترلر پیشنهادی با سایر الگوریتم های کنترل نیمه فعال بکار برده شده در سازه محک جداساز لرزه ای مشاهده می شود شتاب طبقات ، برش پایه و جابه جایی نسبی طبقات کاهش می یابد .